تحقیق بزرگداشت رجایی

تحقیق بزرگداشت رجایی

« برادر رجائی، هرگز نمی میرد »

سالها است كه به بزرگداشت صوری “رجایی” عادت كرده ایم، خیلی ها در این میان، از زندگان یا مردگان، برای ما به حق یا نابه حق؟ “عادی” شده اند؛ اما نمی دانم در تصویر یا صدا یا كه اساساً در یاد رجایی چه سرّی نهفته است كه ما را هنوز هم كه هنوز است آتش می‌زند. نمی دانم آیا این سر را در مبارزات رجایی باید جست یا كه در گفتار شیك و مطنطنش یا در ژستهای روز آمد و مطابق میل طبقه ای از قدما یا متجد دین.

بالاخره آیا رجایی با اصولگرایی مصطلح است كه رجایی شد یا با نواندیش و آلابوانش؟

مهم نیست كه هر یك از این اوصاف را برای رجایی صادق بدانیم یا كاذب؛ مهم این است كه بدانیم رجایی شدن رجایی، به صرف این اوصاف سامان نیافت. رجایی را خصوصیتی بود كه اگر نامش بر سر زبانها نمی افتاد و حتی اگر پای به وادی سیاست نمی‌گذارد، همچنان رجایی بود: رجایی با جدیت در دینداری، در راستی و كمرنگی در رابطه با خدا و در دیگر خواهی، انسان دوستی و صداقت در ارتباط با دیگران، رجایی ما شد همان رجایی كه به رغم افول همه انقلابی نمائیها و چریك بازی ها، برای ما هنوز هم زنده است. چرا كه حساب این “گوهر فضیلت” را با آن اعراض روی و ریا نباید یكی گرفت؛ فضیلتی كه همانطور رجایی معلم و عضو نهضت آزادی می توانست واجد آن باشد، كه رجایی رئیس جمهور و مخالف نهضت آزادی نیز می توانست.

البته رجایی، نمایش فضیلت نمی داد، او واجد فضیلت بود. اتفاقاً در زمانه پر هیاهوی سالهای مبارزه و حتی سالهای نخست پس از پیروزی، او هر چه داشت، ضد نمایش بود و به خصوص پیش از آنكه به حسب اتفاق (و در شرایطی كه كاندیدای اول جناح خط امامی حاكمیت، فرد دیگری بود) نخست وزیر شد، هیچگاه، صحنه آرای عرصه سیاست نگشت.