مقاله سبک بازیگری رئالیستی

مقاله دانلودی بررسی بازیگری رئالیستی و بررسی این سبک بازی

مقدمه:

بازیگری قدمتی به خلقت انسان دارد . از زمان خلق بشریت بازیگری به عنوان حسی غریزی (حس تقلید انسان از پیرامون خود) همراه با وی بوده است .

صورت ابتدایی بازیگری اجرای مراسمات مذهبی و آئین ها و رسومات مقدس بوده که به مرور به صورت یک هنر شناخته می شود و اینک می توان از آن به عنوان یک علم یاد کرد.

افرادی چون کنستانتین استانیسلاوسکی ، لی استراسبرگ، استلاآدلر، میر هولد، پیتر بروک، دیوید مامت، گرتوفسکی، برتولت برشت و به طور جدی به پژوهش، مطالعه و تجربه بازیگری پرداختند و موفق به ارائه بازیگری آکادمیک شدند.

مطالب این پایان نامه بعد از چهار سال تحصیل در رشته بازیگری در دانشکده هنرهای زیبا گرداوری شده و از آنجا که بازیگری رئالیستی رابستری برای ایفای انواع سبکهای بازیگری می دانیم، سعی کرده ام این سبک بازی را در چهار مرحله اصلی به علاقمندان این فن ارائه دهم.

رئالیست چیست؟

نام رئالیسم و قواعد مکتب آن را نخست شانفلوری در اولین نوشته های خود بتاریخ 1843 به میان آورد. در مانیفست رئالیسم چنین نوشت: عنوانرئالیستبه من نسبت داده میشود، همانطور که عنوان رومانتیک را به نویسندگان و شاعران سال 1830 اطلاق می کنند.

رئالیست و برون گرایی

رئالیسم در درجه اول بصورت مشف و بیان واقعیتی می شود که رومانتیسم یا توجهی به آن نداشت و یا آن را مسخ می کرد. در این دوران سلطه علم و فلسفه اثباتی رمان نمی تواند وجود خود ار توجیه کند مگر با کنار گذاشتن وهم و خیال و توسل به مشاهده. فلوبر می گوید:رمان باید همان روش علم را برای خود برگزیند.و تن می گوید:امروز از زرمان انتقاد و از انتقاد تا رمان فاصله زیادی نیست. هر دو تحقیق و مطالعه ای در باره انسان هستند.همه آن چیزهایی که در رومانتیسم، چیزی غیرواقعی را جایگزین واقعیت می کرد: (از قبیل ماوراءالطبیعه، فانتزی، رؤیا، افسانه، جهان فرشتگان، جادو و اشباح) حق ورود به قلمرو رئالیسم ندارند.

گام اول (آشنایی با نقش از طریق خواندن نمایشنامه)

شناخت مرحله آماده سازی است. این مرحله آشنایی با نقش از طریق اولین قرائت نمایشنامه آغاز می گردد. این لحظه خلاقیت را می توان با برخورد اول، یا نخستین آشنایی دو دلداده، عاشق و معشوق و زن و شوهر آینده مقایسه کرد.

خواندن یا گفتن متن از روی کلماتی که بر صفحه نوشته شده اند انجام می شود. در طول تمرین درک بازیگر از این کلمات باید کاملاً روشن باشد.

تأویل متن نمایش، یکی از ابزارهای اصلی فن بازیگری است. تأویل یعنی گرفتن فکر نویسنده و گذاشتن آن در قالب کلمات بازیگر، به گونه ای که کلمات متعلق به بازیگر شوند. این کار شما را تشویق می کند که فکر و صدای خود را بکار گیرید و قدرتی مشابه قدرت نویسنده به شما می بخشد. خیلی ساده، شنیدن صدای خودتان می تواند برایتان مفید باشد. تماشاگر قبل از اینکه حرف نویسنده را بپذیرد، باید حرف شما را باور کند. این اولین آزمون شما برای برخورد اولیه بازیگر با نویسنده است.